Η ΚΑΕ Άρης δεν ξέχασε το Κύπελλο Κόρατς που κατέκτησε σαν σήμερα η ομάδα το 1997.
«Πέρασαν 23 χρόνια, όμως όσα κι αν περάσουν, αυτός ο τίτλος έχει μείνει ανεξίτηλα χαραγμένος στις μνήμες, όχι μόνο των φίλων της ομάδας μας, αλλά όλων των Ελλήνων, διότι ήταν ένας από τους πιο παλικαρίσιους στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ.
Στις 3 Απριλίου του 1997, ο ΑΡΗΣ έγραψε το έπος της Προύσας, κερδίζοντας την Τόφας με 70-88, μέσα σε εχθρική ατμόσφαιρα στο “Ataturk Spor Salonu” και κατέκτησε το Κύπελλο Κόρατς, που ήταν το δεύτερο ευρωπαϊκό τρόπαιο της ένδοξης ιστορίας του.
Οι “κίτρινοι” είχαν γνωρίσει την ήττα με 66-77, στον πρώτο τελικό, που έγινε στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο, όμως πραγματοποιώντας μια μεγαλειώδη εμφάνιση στον επαναληπτικό, σήκωσαν το Κύπελλο στο “σπίτι” του αντιπάλου, το οποίο είχε εκκενωθεί από την αστυνομία, λόγω επεισοδίων, που προκάλεσαν οι Τούρκοι οπαδοί.
Την επομένη, χιλιάδες φίλοι του ΑΡΗ επεφύλαξαν αποθεωτική υποδοχή στους θριαμβευτές της Προύσας, κατά την άφιξή τους στο αεροδρόμιο “Μακεδονία”»
Πηγή: H KAE Άρης για το Κόρατς: «Από τους πιο παλικαρίσιους τίτλους»
Ξέρετε τι θα ήθελα να γίνει κάποτε. Ένα ωραίο ντοκιμαντέρ για τα ευρωπαϊκά μας. Αλλά μιλάμε καλή δουλειά, με τους πρωταγωνιστές, με υλικό που δεν έχουμε δει κ.α.
Απίστευτα ματς τώρα τι να λέμε, και ο ημιτελικός στην Ιταλία κια ο τελικός με την ξενέρα και την τεράστια υπέρβαση στην Τουρκία είναι έπη ισάξια των final four που έχουμε πάει για μένα. Και ποιος μπορεί να ξεχάσει τι έγραφε η εφημερίδα superAris μετά την ήττα στο παλέ με 11 πόντους κιόλας
Λιαδέλης + Μπόνι σε μία από τις τελευταίες αγαπημένες ομάδες όλων. Τί κλάμα κ τί χαρά μαζί! Ωραία ιδέα για ντοκ. Για κάθε ευρωπαικό μας ένα ξεχωριστό ντοκιμαντερ έστω και μικρό. Να το προτείνουμε σε επαγγελματία του είδους. Με τη χρηματοδότηση θα δυσκολευτούμε λιγάκι😜
Να σου πω κάτι; Αν το αναλάβει κάποιος σοβαρός και δείξει πως μπορεί να γίνει δουλειά, τα λεφτά θα βρεθούν.
Άλλωστε, δεν πιστεύω πως θα θέλει πολλά λεφτά.
Μεράκι και θέληση είναι περισσότερο
Θα συμφωνήσω σίγουρα ως προς το μεράκι. Με αφορμή τη φωτό κ τις ιδέες night σκεφτόμουν πως θα ήθελα πολύ να δω την ομάδα να προσκαλεί και να τιμά τον Παναγιωτη Λιαδελη με τρόπο που αρμόζει σε εναν παικτη που ηταν απο τους βασικους στην κατακτηση 2 τιτλων μας. Δεν θυμάμαι να έχει γίνει κάτι άξιο λόγου μέχρι σήμερα για εκείνον. Διορθώστε με αν κάνω λάθος. Για μένα ήταν ο αγαπημένος μου ελληνας εκεινη την εποχη στον άρη κ (μάλλον ο τελευταιος τόσο αγαπημένος ελληνας στον Αρη) ας μας πλήγωσε το μετά του…
Οντως αυτή η πορεία αξιζει να γίνει ντοκιμαντερ. Δεν είναι μόνο ο τελικός και ο ημιτελικος.
Και στους 8 με το περιστερι έγινε ματσαρα. Ακομα και πιο πριν με το ξύλο με τη Μπεσικτας.
Όλη αυτή η τρελή πορεία θα μπορούσε να γίνει ταινία.
Και φυσικά κορυφαία στιγμή το κλέψιμο Λιαδέλη μέσα στη προυσα αιφνιδιασμός καλάθι και οι τουρκοι πετάνε τις σημαίες μέσα ένω ο Λιαδέλης πανηγυρίζει με ψηλά τα χέρια.ΠΟΡΩΣΗ!
Με δεδομενο οτι ηλικιακα ειμαι μικρουλης 37-38 δε προλαβα τις πολυ ενδοξες εποχες της δεκαετιας του 80, ηταν η πιο συγκινητικη στο αποκορυφωμα της, στιγμη της αγαπημενης μου ομαδας. Και ο λογος που επελεξα αυτο το νικ, ηταν αυτη η ενδοξη βραδια. Του Αρη αλλα και της Ελλαδας βασικα εκει μεσα με τους Ελληναρες μας, και τους πορωτικους ξενους μας τοτε που παιζανε σαν γηγενεις να διαλυουμε το παρτακι τους.
Μια μέρα πριν το πρώτο ματς είχα φύγει φαντάρος. Την επόμενη βδομάδα δεν είχαμε ιδέα τι έγινε το δεύτερο ματς και το μάθαμε στην αναφορά τάγματος απ’ τον διοικητή που το ανακοίνωσε επειδή το πήραμε μέσα στην Τουρκία! Αξέχαστες στιγμές..