Μετά από επτά συνεχόμενα χρόνια στον πάγκο του Άρη, ήρθε η ώρα του αποχωρισμού. Ήταν μία πολύ δύσκολη απόφαση για μένα, αφού το δέσιμό μου με την ομάδα είναι δεδομένο και ισχυρό. Εδώ αγωνίστηκα και ως παίκτης, τη χρονιά που ο Άρης εξασφάλισε την επιστροφή του στην Ευρωλίγκα, μετά από 15 χρόνια, το 2006. Εδώ έγινα προπονητής, όταν το 2012 η ομάδα μού εμπιστεύτηκε μία θέση στο τεχνικό επιτελείο της. Πέρασα επτά μοναδικά χρόνια στο «Nick Galis Hall», όπου είχα την τύχη να συνεργαστώ με εξαιρετικούς προπονητές και παίκτες. Θέλω να πιστεύω ότι έδωσα το 100% από το μετερίζι μου, στην προσπάθεια να κάνει ο Άρης την πορεία, που άρμοζε στο μέγεθος και την ιστορία του. Κάποιες χρονιές ήταν εξαιρετικές, άλλες δύσκολες, έτσι είναι ο αθλητισμός. Κάθε μέρα, κάθε ώρα από αυτά τα χρόνια θα μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό μου.
Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους προπονητές με τους οποίους είχα την τιμή να δουλέψω μαζί. Τον Βαγγέλη Αγγέλου, ο οποίος με έφερε στην ομάδα, τον Μίλαν Μίνιτς, τον Δημήτρη Πρίφτη, τον Παναγιώτη Γιαννάκη, τον Γιάννη Καστρίτη. Το ίδιο και τους καλαθοσφαιριστές. Ίσως η μεγαλύτερη ικανοποίηση για έναν προπονητή είναι να βλέπει νέα παιδιά (βλ. Βεζενκωβ, Μποχωρίδη, Μούρτο, Φλιώνη) να προοδεύουν μέρα με την ημέρα και να εξελίσσονται σε ώριμους αθλητές. Μέσα από την καθημερινή τριβή μαζί τους έμαθα πολλά, έγινα καλύτερος άνθρωπος και προπονητής.
Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στο τεχνικό τιμ, το σταφ και το προσωπικό της ΚΑΕ Άρης, για όλη αυτή την υπέροχη διαδρομή, που δημιούργησε δεσμούς, οι οποίοι δε θα σπάσουν ποτέ.
Τελειώνοντας, ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κόσμο του Άρη, για την απαράμιλλη στήριξή του και την αγάπη του προς την ομάδα. Ήταν πάντα εκεί, να μοιραστεί τους προβληματισμούς, τη στεναχώρια, τον ενθουσιασμό του μαζί μας. Ο Άρης είναι ο κόσμος του! Μόνο η ζωή ξέρει αν αυτό είναι «αντίο» ή «εις το επανιδείν». Ό,τι και να συμβεί, ο Άρης θα είναι πάντα ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου.
Με τιμή
Σάββας Καμπερίδης
Πηγή: Το συγκινητικό “αντίο” του Καμπερίδη στον ΑΡΗ
Ψωμί κι αλάτι,μαζί.
Να είσαι καλά, Σάββα.
Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει.
Λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί κι η μάνα το ζηλεύει.
Τα μάτια η πείνα εμαύρισε στα μάτια η μάνα μνέει
στέκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα και κλαίει.
«Έρμο τουφέκι σκοτεινό, τι σ’ έχω ‘γώ στο χέρι;
Οπού συ μου ‘γινες βαρύ κι ο Αγαρηνός το ξέρει».
Αλλά, με τη δύση του ηλίου,
θα πηγαίνω στου Βασιλείου*.
Εκεί θα βρίσκω όλους τους άλλους
λογίους και τους διδασκάλους.
Τα λόγια μου θα ’χουν ουσία,
η σιωπή μου μια σημασία.
Θηρεύοντας πράγματα αιώνια,
θ’ αφήσω να φύγουν τα χρόνια.
Θα φύγουν, και θα ’ναι η καρδιά μου
σα ρόδο που επάτησα χάμου.
* Οπου “Βασιλείου” βάλτε ” ΒΑ.
Εψές σαν όλα τα βραδάκια
να πάνε κάτω τα φαρμάκια,
Όσο κι ο νους να τυραννιέται, τυραννιέται
άσπρην ημέρα η μέρα δε θυμιέται.
Νομίζω το τελευταίο του Βάρναλη μας εκφράζει ολους..
Θα συμφωνησω με τους προλαλησαντες.Εδω εχουμε μεινει σαν τη καλαμια στο καμπο, ενας Σουλης με 3 Ελληνες, κ στη δημοσιοτητα αντι να διαβαζουμε για κινησεις διαβαζουμε οοο,τι ναναι.Καλος κι Αγιος ο Καμπεριδης αλλα… απλα ανουσιο και ακυρο ρε σεις ..το νεο, ελεος εδω καιγομαστε.Καλη δυναμη Σαββα!!
Τι να κάνει να κάτσει ο άνθρωπος? Αν είναι κ απλήρωτος καιρό πόσο να αντέξει? Καλός ο “αυτοκράτορας” αλλά δε μπορείς να είσαι κάπου μόνο για το όνομα. Η επόμενη αποχώρηση ο Λευτέρης…
και τι α κανς να κατς να σκαεις;😂