Το μεγαλύτερο ταξίδι της ζωής μου για τη μαμά μου, τους Καρκινοπαθείς, τον Άρη και τους Χαρτς.
Πριν δυόμιση χρόνια η μητέρα μου διαγνώστηκε με γλοιοβλάστωμα, είναι η χειρότερη και πιο επιθετική μορφή όγκου στον εγκέφαλο. Αποφάσισα πριν πεθάνει να συμμετέχω στον τοπικό αγώνα, στον «Αχίλλειος Άθλος», Ημιμαραθώνιο εδώ στα Φάρσαλα. Κι αφού πέθανε αποφάσισα να συμμετέχω σε αγώνες για να την τιμήσω την ίδια και γενικά τους καρκινοπαθείς. Στην προσπάθεια μου, σε κάθε αγώνα φορούσα ένα σορτσάκι ή κάποιο T-Shirt της ομάδας των Χάρτς, επειδή με είχε συγκλονίσει η ιστορία του συλλόγου · στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο χάθηκε όλη η ομάδα στο πόλεμο, δεν επέζησε κανένας. Εγώ σπούδαζα και Σκωτία, από το 1991 έως 2001, και όταν αποφάσισα να τρέξω για μια ομάδα, ήταν ο λόγος που την επέλεξα.
Μετά ξεκίνησα να ποστάρω στις σελίδες του Facebook των οπαδών των Χάρτς, οι οποίοι με αγκάλιασαν. Είχα μάλιστα πολλά προσωπικά μηνύματα, όπου ήθελαν να μου στείλουν εξοπλισμό, ρούχα, παπούτσια, οικονομική βοήθεια. Και λίγο καιρό πριν που αποφάσισα να πάω στον Εδιμβούργο για τον Ημιμαραθώνιο, κάποιος οπαδός μου πρότεινε αν θέλω να συμμετέχω με κάποιο φιλανθρωπικό ίδρυμα, τελικά αποφάσισα να συμμετέχω με τον οργανισμό «Μακ Μίλαν».
Ευαισθητοποίησα τους οπαδούς με την προσφορά μου και κατάφερα να συγκεντρώσω ένα ποσό περίπου στα 600 ευρώ, τα οποία πήγαν σε οργανισμούς, στους καρκινοπαθείς και τις οικογένειες τους.
Η αγκαλιά των οπαδών των Χάρτς και ο Άρης
Μερικές ημέρες πριν φτάσω στο Εδιμβούργο μου έστειλε μήνυμα μια οπαδός η οποία με ρώτησε αν θέλω να πάω στο τελικό κυπέλλου (ήταν μια μέρα πριν τον Ημιμαραθώνιο) και απάντησα πως ήθελα, αρκεί να μην πληρώσουν το εισιτήριο γιατί κάτι είχα υποψιαστεί. Τελικά μου είπε ότι ήδη είχε κανονιστεί και τρεις οπαδοί πλήρωσαν το εισιτήριο και το λεωφορείο που μετακινηθήκαμε.
