Φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε.
Για αυτό αν είμαι εγώ ο πρώτος καταγεγραμμένος ασθενής με καρκίνωμα nut στην χώρα μας, ας γίνω η αφορμή για την ενημέρωση γιατρών, ασθενών, πάνω σε αυτόν τον τύπο καρκίνου που αν διαγνωσθεί εγκαίρως ίσως σωθούν ζωές. Ας γίνω η αφορμή για να ενισχυθεί ουσιαστικά το εθνικό μας σύστημα υγείας που τόσο υποτιμήθηκε τα τελευταία χρόνια, όχι να περιμένουν ουρές για μια αξονική, για μια χημειοθεραπεία ή ένα χειρουργείο και να χάνεται πολύτιμος χρόνος, να σταματήσει ο χρονοβόρος δαίδαλος της γραφειοκρατίας και των νομικών κωλυμάτων του ΕΟΦ όταν πρέπει να εγκριθούν άμεσα δοκιμαστικά φάρμακα που μπορεί να σώσουν ζωές.
Αν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για κάποιο σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός. Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στην ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα. Για αυτόν τον λόγο, τα δύο μου αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνο, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις παναθρώπινες αξίες. Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου.
Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου.
Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου.
Συγκλονιστικό. Συλλυπητήρια και κουράγιο στους δικούς του ανθρώπους.
Τεράστια απώλεια,σε τέτοιες περιπτώσεις δε χρειάζονται πολλά λόγια,τα έγραψε εκείνος καλύτερα απ’ότι θα έκανε καθένας μας.
Πέρα από την λαμπρή σταδιοδρομία στο tae kwon do, κρατώ ως ανάμνηση τις παρουσίες του στην κιτρινόμαυρη κερκίδα σε εκτός έδρας αγώνες.
Εξαιρετικός αθλητής και σπουδαίος άνθρωπος! Συλλυπητήρια στην οικογένεια του.
Σ` ευχαριστώ που ήσουν ΕΣΥ, ρε γίγαντα.
Μπορεί και να μην φτάσαμε ποτέ το “μπόι” σου…
Καλό σου ταξίδι …
Να υπενθυμίζουμε όσο μπορούμε στους εαυτούς μας και στους άλλους ότι το μπάσκετ και ο Άρης και όλες οι ομάδες είναι δευτερευούσης σημασίας.
Κρίμα για τον Αλεξανδρο. Πολύ νέος. Κωλοαρρωστια.
Ένας υπέροχος, υπέροχος, υπέροχος άνθρωπος. Είχα την τύχη να τον γνωρίσω και να βρεθώ στον ίδιο χώρο μαζί του για κάποια λεπτά. Εξέπεμπε καλοσύνη με κάθε του βλέμμα και καθε του λέξη. Αν υπήρχαν περισσότεροι τέτοιοι άνθρωποι, θα ζούσαμε σε πολύ καλύτερο κόσμο. Σαν πατέρας, δεν μπορώ να διανοηθώ πως είναι να ξέρεις ότι φεύγεις κι ότι αφήνεις δύο μικρά παιδιά πίσω σου. Και παρόλα αυτά, να βρίσκεις τη δύναμη να πεις αυτά τά πράγματα… Τεράστιος. Καλό ταξίδι
Στην συγκεκριμένη σου ανάρτηση φίλε ταιριάζει πιο πολύ το θλιμμένο emoji. Και το κείμενο του Αλέξανδρου, από τα πιο σκληρά και συγκινητικά που έχω διαβάσει ποτέ. Καθόταν συχνά μπροστά μου στο Παλέ. Τον θαύμαζα διακριτικά.
Απίστευτο κείμενο. Στο σημείο που αναφέρεται στα παιδιά του δεν άντεξα. Στο Παλε τον εβλεπα κι εγω συνέχεια οταν παλαιότερα πηγαινα στα περισσότερα ευρωπαϊκά εντός. Στην τεσσερα αν θυμάμαι καλά. Να είσαι καλά φίλε μου.
Στεναχώρια…. θλίψη….
Όποιος τον γνώριζε καταλαβαίνει ότι τέτοιοι ΆΝΘΡΩΠΟΙ σπανίζουν πια
Κρίμα, συλλυπητήρια στην οικογένεια του, τι άλλο να πεις,42 χρόνων παλληκάρι
Συνεχεια ασχημες ειδησεις ακουμε. Τιποτα αλλο. Πολλοι νεοι ανθρωποι…
Δυστυχώς ένας μεγάλος Άνθρωπος, μεγάλος αθλητής, μεγάλος Αρειανός και όπως αποδείχθηκε μεγάλος μαχητής της ζωής “έφυγε”. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει και τα τελευταία του λόγια παράδειγμα προς μίμηση…