Βλέποντας το τεράστιο ενδιαφέρον του κόσμου για τον αγώνα που γίνεται προς τιμήν του Νίκου Γκάλη δεν μπορούσα παρά να αναρωτηθώ κάτι.
Πιστεύω σε όποιον πηγαίνει έστω και αραιά στο Παλέ θα του έχει δημιουργηθεί η εντύπωση ότι ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται πια για το μπάσκετ του Άρη. Το γήπεδο εκτός από πολύ συγκεκριμένα ματς είναι ουσιαστικά άδειο και δεν δίνεται η αίσθηση ότι υπάρχει και πολύ ενδιαφέρον για την πορεία της ομάδας.
Μόλις όμως ανακοινώθηκε το φιλικό προς τιμήν του ηγέτη του Άρη στην ομάδα των επιτυχιών του 80 (στο οποίο δήλωσε ότι δε θα παίξει) τα εισιτήρια εξαντλήθηκαν σε μερικές μέρες. Καταλαβαίνω ότι ο κόσμος θέλει να αποδώσει φόρο τιμής σε έναν από τους κορυφαίους Ευρωπαίους παίκτες αλλά εδώ συμβαίνει κάτι που εμένα μου φαίνεται οξύμωρο. Όλοι αυτοί έβλεπαν μπάσκετ όσο υπήρχε ο Γκάλης και παίρναμε τίτλους και μετά σταμάτησαν να ενδιαφέρονται; Δεν τους αρέσει το μπάσκετ και αλλά βλέπανε φανατικά όσο έπαιζε ο Γκάλης ή μόνο όσο παίρναμε τίτλους; Ήταν μία μόδα αλλά 20 και χρόνια μετά ξαναέρχονται για να θυμηθούν αυτό που έζησαν το 80; Δηλαδή όλους αυτούς δεν τους ενδιαφέρει το μπάσκετ σήμερα αλλά μόνο αυτό που έβλεπαν τότε γιατί τότε δεν έβλεπαν μπάσκετ αλλά τι; Και σήμερα τι θα δουν;
Καταλαβαίνω ότι εκείνη η εποχή είχε μια μαγεία και κάτι ξεχωριστό, καταλαβαίνω ότι το πρωτάθλημα δεν παρουσιάζει ενδιαφέρον έτσι όπως είναι και καταλαβαίνω επίσης ότι υπάρχει και μια δυσπιστία σχετικά με τα οικονομικά της ομάδας (που λέγεται ότι αλλάζει), αλλά για όποιους ενδιαφέρονται για το μπάσκετ αυτό δε σταματάει με την αποχώρηση ενός μεγάλου παίκτη ή το τέλος μιας εποχής. Καλώς ή κακώς ο Άρης δεν έχει την οικονομική επιφάνεια άλλων ομάδων που έχουν εγγυημένα ένα σεβαστό προϋπολογισμό κάθε χρονιά και στηρίζεται στην καλή διαχείριση και στη στήριξη του κόσμου. Αν υπάρχουν αυτά θα μπορέσουμε να ξαναστοχεύσουμε σε τίτλους και επιτυχίες αλλιώς θα θυμόμαστε για πάντα ότι τη δεκαετία του 80 σαρώναμε αλλά μετά σταματήσαμε να ασχολούμαστε.
