Σήμερα η ΚΑΕ , εξέδωσε ανακοίνωση για να συγχαρεί τους Εφήβους μας , για την κατάκτηση του πανελληνίου πρωταθλήματος.
Μέχρι εδώ όλα καλά.
Κάπου στη μέση της ανακοίνωσης διαβάζουμε κι αυτό:
Οι νεαροί παίκτες του Συλλόγου μας αναδείχθηκαν πανάξια Πρωταθλητές Ελλάδος, καταφέρνοντας να ξεπεράσουν, όχι μόνο όποιον αντίπαλο βρέθηκε μπροστά τους, αλλά και την εχθρική αντιμετώπιση της διαιτησίας.
Αυτό δεν είναι ανακοίνωση ενός συνδέσμου , ούτε είναι η κραυγή ενός δημοσιογράφου.
Είναι η επίσημη ανακοίνωση της ΚΑΕ!!!
Κι εδώ μπαίνει ένα μεγάλο ερώτημα: Τι θέλουμε να πετύχουμε όταν καλούμε ένα παιδί να γραφτεί σε μια ακαδημία ( όχι μόνο του μπάσκετ , αλλά γενικά ) πέρα από τη σωματική εκγύμναση ;
Υποτίθεται πως θέλουμε να προάγουμε συστηματικά την καλλιέργεια του αθλητικού πνεύματος, το «ευ αγωνίζεσθαι» και την ηθική ανάπτυξη των παιδιών. Να μάθουν να σέβονται τους αντιπάλους και τους κανόνες.
Τι κάνουμε όμως στην πραγματικότητα;
Δημιουργούμε μικρά τέρατα , που γκρινιάζουν όλη την ώρα , μπλέκουν σε καβγάδες με τους αντιπάλους τους , κάνουν τα πάντα για να νικήσουν και μαθαίνουν πως ο καλύτερος τρόπος για να το κάνουν είναι η εξαπάτηση.
Κλασσικό παράδειγμα αυτής της συμπεριφοράς είναι ο Γιαννιώτας , που περνάει περισσότερο χρόνο σε κάθε παιχνίδι βουτώντας στο χορτάρι και γκρινιάζοντας μετά , κάνοντας τα πάντα για τη νίκη εκτός από το να προσπαθήσει να παίξει κανονικά , γιατί έχει μάθει από μικρός πως “η νίκη είναι το παν” και “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα” κ.α.
Το φαινόμενο βέβαια είναι γενικό και δεν είναι μόνο πρόβλημα του Άρη .
Έχω βρεθεί σε πολλά παιχνίδια παιδικού ή εφηβικού της ΕΚΑΣΘ κι έχω ζήσει από κοντά την γκρίνια , τις διαμαρτυρίες και την προκλητική συμπεριφορά των παιδιών απέναντι στον αντίπαλο , στον διαιτητή και στη γραμματεία.
Στις μικρές αυτές ηλικίες το παιδί διαμορφώνει το χαρακτήρα του. Θέλουμε να τον κάνουμε σωστό άνθρωπο ή να τον κάνουμε έτσι:
συμφωνω μεν αλλα απο την άλλη αυτη η αναφορα ειναι και σαν ενδειξη προστασιας της ομαδας στα παιδια της… ακριβως δηλαδη επειδη ειναι παιδια και οι αδικιες(διαιτητικες εν προκειμενω) τα στιγματιζουν ακομη περισσοτερο, η ομαδα τους οφειλει να τα προστατευει. κατα τα αλλα συμφωνω. εχω δει και εγω τα χαλια ΚΥΡΙΩΣ απο γονεις μικρων αθλητων…
Καλά αν πάμε στους γονείς , δε θα τελειώσουμε ποτέ τη συζήτηση…
Η αναφορά στη διατησία σε αγώνες εφηβικού είναι απαράδεκτη.Λες κι έχει σημασία αν αναδείχθηκαν πρωταθλητές ή όχι και αν η διατησία έφταιγε γι’αυτό.Το θέμα είναι αν ο κάθε Μποχωρίδης και Βεζένκοφ και Γερομίχαλος έγινε καλύτερος παίκτης μέσα από τη διαδικασία της παραγωγής και αν ετοιμάστηκε για να ανταπεξέλθει στο ανδρικό.Αλλά επειδή είσαι Άρης πρέπει να κυνηγήσεις και μερικά φαντάσματα έτσι σε δουλειά να βρισκόμαστε….