Παραδέχεται βέβαια με παρρησία πως “τώρα, 24 χρόνια μετά, πιθανόν δεν θα έφευγα από τον Παναθηναϊκό. Δεν θα το έκανα αυτό το βήμα για τον Άρη”. Αποδείχθηκε μετέωρο.”Εκ των υστέρων πολλά λέγονται”. Γιατί όμως; “Πίστευα τότε ότι στον Άρη θα έχω το χρόνο συμμετοχής που ήθελα. Επειδή όλα τα χρόνια που έπαιζα ήταν όλα τυπικά, στον Άρη η κατάσταση ήταν πολύ περίπλοκη. Με άλλες προοπτικές πήγα και άλλες συνθήκες βρήκα. Πολλά οικονομικά προβλήματα που στερούσαν την ομαλή λειτουργία. Το ρόστερ με Σάκλεφορντ, Ορτίθ, Αγγελίδη, Λιαδέλη και Μπόνι θα μπορούσε να χτυπήσει πρωτάθλημα, αλλά οι παίκτες ήταν απλήρωτοι όλη τη χρονιά. Ο κόσμος ζητάει να μπεις να παίξεις. Δικαιολογημένα. Όταν όμως ο άλλος δεν έχει να περάσει το μήνα του δεν είναι εύκολο. Νιώθεις από κάποια στιγμή και μετά ότι σε κοροϊδεύουν. Δυστυχώς όταν μπαίνεις σε αυτή τη διαδικασία, νιώθεις αδικημένος. Προσωπικά δεν μπορώ την αδικία. Ο κόσμος μεν έχει απαιτήσεις, αλλά τι να ζητήσεις από έναν παίκτη που τον ξεσπιτώνουν ή τον διώχνουν από το ξενοδοχείο γιατί είναι απλήρωτο. Δεν έφταιγαν οι παίκτες. Υπήρχαν παιδιά που δεν είχαν να φάνε”.
Από την ηρεμία της φωνής και τη στρωτή σκέψη ενόσω μιλά γίνεται αντιληπτή η τάση να βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο τουλάχιστον. Δες τη θετική πλευρά της ζωής, θα σφύριζε χαρούμενα και ρυθμικά σε άλλη περίσταση. Όπως στην Προύσα. Πριν συμπληρωθεί ένας χρόνος ήταν μέλος μιας δεύτερης ευρωπαϊκής επιτυχίας. Του Κόρατς. “Το είχαν σίγουρο οι Τούρκοι μετά το +11 (66-77) στο Παλέ. Τότε το κοινό είχε πολύ φανατισμό, πολύ δύσκολο το περιβάλλον. Τους ήρθε ανάποδα”. Ξέσπασαν οργισμένα πριν από το φινάλε, ο αγώνας διεκόπη στα 30” για τη λήξη, άδειασε το γήπεδο. Αντιθέτως “εμάς μας έκανε πολύ καλό γιατί πήγαμε χωρίς άγχος. Εγώ είχα ένα τρίποντο και φάουλ με το οποίο καβαλήσαμε τη διαφορά (σ.σ πριν από το τελικό 88-70). Η Τόφας ήταν πολύ καλή ομάδα, αλλά ο Άρης είχε εγωισμό, μάς βγήκε το παιχνίδι και προέκυψε το έπος της Προύσας. Η ομάδα έσφυζε από ποιότητα, αλλά δυστυχώς δεν την άφησαν να προχωρήσει τότε”.
Μολονότι μέχρι σήμερα “βλέπω τη θετική πλευρά των πραγμάτων”, θα ήταν ανώφελο να παραμείνει εγκλωβισμένος σ’ ένα παρόν χωρίς μέλλον και γι’ αυτό “έπαιξα ένα χρόνο στη Γαλλία”. Από τους πρώτους Έλληνες που το δοκίμασαν. Κρυάδα. Εξηγεί ότι “κανονικά μετά τον Άρη επέστρεφα στον Παναθηναϊκό, στον οποίο επί της ουσίας είχα πάει ως δανεικός.
Πηγή: Ο Τζανής Σταυρακόπουλος και ο μύθος των 1.000 σουτ | Contra.gr
Πρώτον , ξέρουμε πως δε βαρούσε 1000 σουτ την ημέρα , γιατί αν το έκανε δε θα είχε30% ποσοστό στα τρίποντα.
Δεύτερον , νομίζω πως ήταν ο Καπετάνιος που είχε αναφέρει πως ο Σταυρακόπουλος ήταν δανεικός σε εμάς και είχαμε πέσει να τον φάμε όλοι , εδώ όμως – εν μέρει – τον δικαιώνει , μιας που λέει πως είχε έρθει “επί της ουσίας ως δανεικός”.
Για εμένα η συμφωνία αυτή ήταν μεταξύ Παναθηναϊκού και Σταυρακόπουλου κι όχι Άρη – Παναθηναϊκού , δηλαδή , όχι πως πληρωνόταν από τον Παναθηναϊκό όσο έπαιζε με εμάς , αλλά περισσότερο πως είχε συμφωνία να γυρίσει εκεί στον ένα χρόνο.
Και κάτι ακόμα. Ποτέ δεν μου άρεσε σαν παίκτης…
Θεωρώ πως ήταν παίκτης που απλά δεν άντεχε στην πίεση μιας μεγάλης ομάδας. Στους Αμπελόκηπους πετούσε, αλλά εκτός από μας, ούτε στον παο που δεν είχαν προβλήματα έδειξε κάτι ιδιαίτερο. Άλλωστε σε μας ο Σούλης από τα πρώτα φιλικά θυμάμαι, τον έβαζε πεντάδα. Σιγά σιγά όμως φάνηκε η διαφορά του με τον Μπόνι και έγινε αναπληρωματικός. Και επίσης όλοι είχαν πρόβλημα οικονομικό, όχι μόνο αυτος. Ο Ορτίθ δηλαδή που ήταν και ξένος ή και οι υπόλοιποι Έλληνες γιατί τα έδιναν όλα; Νομίζω πως χρησιμοποιεί το οικονομικό σαν δικαιολογία..
Αν θυμάμαι καλά ο Μπονι άρχισε να παίζει όταν έφυγε ο Μαρκόπουλος. Μέχρι τότε, ήταν βασικός ο φίλος μας εδώ…
Ναι πράγματι έτσι είναι. Απ’ ότι θυμάμαι και τον Φλώρο ο Σούλης στα πρώτα παιχνίδια τον ξεκινούσε πεντάδα. Και οι δύο πάντως μας ψιλοαπογοητευσαν..
Ο Σταυρακοπουλος αποκτήθηκε με μεγάλο συμβόλαιο,από τον Παο (που έπαιρνε σκούπα ότι κινιόταν τότε κι ας μη του εβγαινε)την επόμενη χρονιά από το θαύμα των -Γκλομπτροτερς-Αμπελοκηπων του Καλαφατάκη.Εκει έπαθε σύνδρομο …Μητσιμπόνα και για να τον ξεφορτωθούν ,μας τον πασαραν.Το καλύτερο σενάριο θα ήταν βέβαια να έκανε σούπερ εμφανίσεις στον Άρη και να τον ξαναπαιρναν,αλλά οι Γιαννακόπουλοι δεν έτρεφαν αυταπάτες.
Το καλύτερο παιχνίδι του το έκανε εναντίον του Παο(τυχαίο;),όπου νικήσαμε εκτός έδρας,το γνωστό ματς με το μπουκάλι του Πρετεντέρη!
Σαν παίκτης ήταν φαινόμενο στους Αμπελόκηπους ,θυμηθείτε τη ματσαρα εναντίον του Άρη του Τόνι Γουάιτ κ εκείνου του καλαθιού με το μαγικό κολπο γύρω από τη πλάτη του Αγγελίδη.Αλλα στον Παο όσο έπαιξε και μετά σε μας,έμεινε στην μνήμη σαν εναν αργό,φοβισμένο και άχρωμο ρούκι που σουτάρε μονο τρίποντα.
Δεν έδειξε και πολλά μετά τους Αμπελόκηπους, μαζί με τον Βουρτζούμη είναι από τα ταλέντα που χάθηκαν. Και οι δύο είχαν πάει στον παναθηναικό τότε