Ο μεγαλύτερος Έλληνας αθλητής όλων των εποχών παραχώρησε συνέντευξη στο ισπανικό περιοδικό Gigantes del Basket που κυκλοφόρησε την περασμένη εβδομάδα στην Ισπανία για το μεγάλο αφιέρωμα στο μπάσκετ των 80s (μίλησαν, επίσης παίκτες και προπονητές που σημάδεψαν εκείνη τη δεκαετία όπως ο Αΐτο Γκαρθία Ρενέσες και ο Νέιτ Ντέιβις) και το gazzetta.gr παρουσιάζει ορισμένα αποσπάσματα.
– Ποιον αγώνα με την Μπαρτσελόνα θα θυμάστε για πάντα; Και για ποιον λόγο; Ίσως εκείνο το 88-89;
«Κάθε αγώνας εκείνης της περιόδου έχει ξεχωριστή θέση στο μυαλό μου. Όλες οι ομάδες τότε ήταν πολύ δυνατές, νιώθω πολύ τυχερός που αντιμετώπισα αυτούς τους αντίπαλους. Το συγκεκριμένο παιχνίδι το 1987 που κερδίσαμε την μεγάλη Μπαρτσελόνα με 88-89 ήταν ένα από τα μεγαλύτερα βράδια μου και πραγματικά δεν θα το ξεχάσω ποτέ».
– Ποιος ήταν ο πιο δύσκολος προσωπικός αντίπαλος στο Κύπελλο Πρωταθλητριών;
«Πάντα με δυσκόλευαν ο Σολοθάμπαλ και ο Κόστα, έπαιζαν δυνατά αλλά αθλητικά και ο φίλος μου ο Ρισάρ Ντακουρί από τη Γαλλία».
– Στο δίλημμα Ντρέξλερ ή Γκάλης, ο Όντι Νόρις έχει ψηφίσει Νίκο. Επίσης, ονόμασε τον γιο του Νικ. Με τι μπορούν να συγκριθούν αυτές οι κινήσεις από έναν μεγάλο αντίπαλο;
«Είναι μεγάλη τιμή και αναγνώριση από έναν τεράστιο αντίπαλο και πολύ καλό φίλο. Τον γνώρισα σαν ένα πολύ δυνατό αντίπαλο, ένα βουνό στην αντίπαλη ρακέτα, αλλά μετά αναπτύχθηκε μεταξύ μας μια ωραία φιλία, κάτι που μόνο μέσα από τον αθλητισμό μπορεί να συμβεί. Θέλω να τον ευχαριστήσω που αποδέχτηκε την πρόσκληση και με τίμησε στο παιχνίδι που έγινε προς τιμήν μου».
– Μόναχο, Γάνδη, Ισπανία… Τι έλειψε από εκείνον τον μεγάλο Άρη για να φτάσει ως το τέλος της διαδρομής;
«Μας έλειπε ένας παίκτης – φόβητρο μέσα στη ρακέτα όπως ο Όντι (Νόρις) ή ο Μαγκί».
Εντωμεταξύ η επικρατούσα θεωρία είναι πως δεν παίρναμε τέτοιο παίκτη γιατί δεν ήθελε ο Γκάλης.
Αναρωτιέμαι ποια να είναι η αλήθεια. Ήταν ο Γκάλης το εμπόδιο ή απλά δεν είχαμε λεφτά και κάποιοι κρύβονταν πίσω από αυτή τη παραφιλολογία…;
Συμφωνεις ναιτ οτι μας ελειπε ψηλός και γι’αυτο δεν το σηκωσαμε? Εγω δεν συμφωνω. Ο Γουιλτζερ μια χαρα παικτης ηταν και ασε που αργοτερα πηραμε Βρανκοβιτς που αυτος και αν δεν ηταν φοβητρο. Κατι αλλο εφταιγε. Δεν θυμαμαι καλα τα παιχνιδια. Λες να φταιει οτι δεν παιζαμε καλη αμυνα?
Εχεις δικιο παντως οτι και τοτε ακουγοντουσαν πολλα, ειδικα απτα αντικειμενικα σπορ του βορρα. Θυμαμαι λεγανε πως δεν παιρναμε μαυρο παικτη επειδη ο ξανθος ηταν ρατσιστης. Εκαναν οτι μπορουσαν για να διαλυσουν την αυτοκρατορια και η πλακα ειναι οτι καποιοι τσιμπουσαν!
Για εμένα δύο πράγματα φταίνε. Δεν είχαμε πάγκο και δεν είχαμε 2ο ξένο. Αν δεις τις ομάδες με τις οποίες παίζαμε, είχαν τουλάχιστον 2 Αμερικάνους και η Μακάμπι 65…
Και τότε μιλάμε για παικταράδες Αμερικάνους όχι αστεία.
Εμείς, έναν ξένο και με το ζόρι και μετά χάσαμε και τον Πίξι.
Και φυσικά το βάθος μας ήταν αστείο έτσι. Σκέψου, τον Κατσούλη πήραμε και έμοιαζε σαν Θεός όταν ερχόταν από τον πάγκο, γιατί απλά δεν είχαμε ποιότητα εκεί.
Τώρα, ποιος φταίει για αυτό;
Περισσότερο η εποχή θα έλεγα, παρά οτιδήποτε άλλο.
Θυμάμαι διάβαζα κάποτε στο Τρίποντο πως σχεδόν είχαμε κλείσει τον Στεργάκο ( το 88 αν δεν κάνω λάθος ) που έκανε αποχή από τον ΠΑΟ γιατί δεν τον πλήρωναν οι Γιαννακόπουλοι. Αυτός ας πούμε θα ήταν ένα τεράστιο upgrade και ταίριαζε γάντι, γιατί το πρόβλημα μας ήταν η ρακέτα.
Νομίζω δεν μας επέτρεπαν να πάρουμε άλλο ξένο.Με έναν ακόμα ξένο και λίγο βάθος στον πάγκο δεν θα μιλούσαμε για την ιστορική αδικία να μην έχει κατακτήσει αυτός ο σύλλογος ένα πρωταθλητριών.Οσον αφορά τον Ιωαννίδη,μια χαρά έγχρωμους είχε σε Ολυμπιακό και ΑΕΚ με τα γνωστά αποτελέσματα.
Οι ομάδες έχουν ονόματα και θα σε παρακαλούσα να τα χρησιμοποιείς κανονικά. Στις 3 φορές το σύστημα σε κόβει αυτόματα…You have been warned
Ναι, δεν επιτρεπόταν να έχουμε 2 ξένους στο Πρωτάθλημα και για αυτό είχαμε ξένους μόνο για την Ευρώπη, αλλά άλλο να παίζεις 40 παιχνίδια μαζί κι άλλο 12-13.
Συγνώμη.Εχεις δίκιο.Δεν το είπα πάντως με άσχημο τρόπο.Μιλησα παρείστικα αλλά θα το συνηθίσω.
Το 86 με τον ατυχή αποκλεισμό απο τη Τρέησερ ειχε για δευτερο ξενο τον Μαρκ Τζακσον που πληρωνόταν με το παιχνίδι
Πάντε είχαμε δυο ξένους στην Ευρώπη, απλά μέχρι το 86 δεν έπαιζαν στον πρωτάθλημα και μετά έπαιζε μόνο ένας. Αυτό δεν είναι το ίδιο από χημεία, ούτε μπορείς να φέρεις καλό παίκτη μόνο για 5-6 παιχνίδια
Αυτό γιατί? κανονισμος Ελληνικός του τότε?
88-89 νομίζω επιτράπηκε να έχουμε 1 ξένο στον Πρωτάθλημα και μάλιστα χωρίς να επιτρέπεται αλλαγή.
Από 92-93 επέτρεψαν 2ο και μετά άρχισαν οι κοινοτικοί κ.ο.κ.
Υποτίθεται θα χαλούσε το Ελληνικό μπάσκετ. Βασιλακόπουλος speaking.
87 -88 ο πρώτος ξένος και θαρρώ δυνατότητα αλλαγής μέχρι Νοέμβρη. Αλλά και πάλι ο Ιωαννίδης έφερνε ελληνοποιημένους από επιλογή που δε μπορούσαν να παίξουν ευρώπη. Γιατί δεν ήταν μόνο ο Σουμποτιτς που δεν έπαιζε σαν Έλληνας . Ήταν και ο Μισούνωφ που επιτράπηκε να παιξει το 92-93 στο κυπελλούχων.
Ήταν και ο Κάπτσικ! Ο Λάρυ Κάπτσικ!
2 ξένους όμως ο,τι να ναι. Το 85 τους Βρόμαν και Σεφλερ , μας καθάρισε η Λιμόζ και παραλίγο να φαληρίσουμε οικονομικά, το 86 Πίξι και Τζακσον και μετά το 87 Ουίλτζερ. Όπως τα λες. Δε μπόρουσες να φέρεις αξιόλογους ξένους για ελάχιστα παιχνίδια. Αλλά ίσχυε για όλες τις ελληνικές ομάδες. Κάποτε ο Παναθηναικός είχε φερει για ξένο έναν αεροσυνοδό της Twa που τον είχε πετύχει σε αγώνα επίδειξης
Εννοείται πως ήταν πρόβλημα για όλες τις ομάδες, δεν το συζητάμε. Πιστεύω πως πήγε το Ελληνικό μπάσκετ 5 χρόνια πίσω κι αν δεν ήταν το 87, δε θα το είχε δεχτεί ο Βασιλακό ή δε θα υπήρχε η πίεση να το δεχτεί.
Θα συμφωνήσω με όλους λίγο πολυ…. Θα ήθελα στο 4 φανη Χριστοδούλου ή έστω Στεργακο… Και λίγο καλυτερο παγκο…
Καλά αν είχαμε Φάνη, θα είχαμε 3 σερί πρωταθλητριών τι να λέμε τώρα…
Αν είχαμε Φάνη θα ειχε γίνει τριπλάσιος πολύ νωρίτερα με τα σουβλάκια της Θεσσαλονίκης
Και θα είχαμε Ευρωπαικά…
Νομίζω το πρόβλημα ήταν η αθλητικότητα. Αν αντι για τον Γιαννακη είχαμε ένα γκαρντ σαν αυτους που ειδαμε στο μέλλον ( ριβερς, τόνι ουαιτ, ντινκινς) που ήταν και καλύτεροι και φθηνότεροι από τον Παναγιώτη , θα περίσευαν χρήματα για να πάρουμε ένα καλύτερο ξένο ψηλό και ίσως κάποιους καλύτερους αναπληρωματικους. Ο Ντινκινς είχε ερθει στην Ελλάδα με 126.000 δολλάρια και σιγουρα θα μπορουσαμε να βρουμε κάποιον αντίστοιχο τότε. Με τη προυπόθεση βέβαια να επαιζε και σαν έλληνας στην ευρωπη ο Σούμποτιτς. Αλλά η έλλειψη στην αθλητικότητα ήταν καθοριστική. Το λέει και ο Λυπηρίδης σε μια συνέντευξή του. Το εβαζαν να μαρκάρει τον Μακαντού και ο Λυπηριδης ( και ο Φιλίππου) ήταν σαν παιδακια μπροστά του. Αλλά δεν υπηρχε σκάουτινγκ σε παιχτες τότε και μάλλον θα έπρεπε να είχαμε συνεργαστεί με κάποιον μεγάλο μάνατζερ όπως ο Καπικιόνι.
Είχαμε το καλύτερο δίδυμο γκαρντ στην Ευρώπη και εσυ πιστεύεις οτι το προβλημα ηταν ο Γιαννακης που δεν σηκωσαμε κουπα;
Εντελώς ατοπο. Το οτι επισης η αυτοκρατορια εκτοξεύθηκε οταν ηρθε ο δρακος δεν σου λεει κατι;
Το λες και μονος σου το προβλημα ηταν στους ψηλους ολες οι ομαδες τοτε επαιρναν θηρια στη ρακετα αμερικανους. Εναν νορις να ειχαμε θα σηκώναμε εμεις τις κουπες.
Ποιος Καπικιονι? ερασιτεχνικά ήταν στο Ελλάντα τοτε!χάρη στον Γκάλη άλλαξαν τα πράγματα και μάθαμε τους μάνατζερ!
Και ποιος ακριβώς θα άλλαζε τον Γιαννάκη; Δεν πιστεύω πως χωρίς αυτόν θα φτάναμε ποτέ στα επίπεδα που φτάσαμε και σίγουρα το θέμα δεν ήταν αυτός.
Αυτό που λέω είναι ότι αν θεωρήσουμε ότι δεν εφταναν τα λεφτά για περισσόρερους παιχτες, ας θυσιαζαμε τον Γιαννάκη ( το αντίθετο που εκανε αργότερα ο Μητρούδης) με εναν ξενο καλύτερο/αθλητικότερο/οικονομικότερο ( στυλ ντινκινς όπως προείπα) και τα χρήματα ας τα επενδυαμε εκεί που πονάγαμε περισσότερο. Και οι μνήμες μου για το Γιαννάκη είναι να περιμένει κάθε φορά πόσα θα πάρει ο Γκάλης για να στραβώσει και να απέχει. Από το 88 και μετά πάντα οι φωτογραφίες του Άρη στην αρχή της χρονιάς ήταν χωρίς τον Γιαννάκη
Και κάθε φορά στο τέλος με τις κούπες ήταν… Δεν υπάρχει αυτό που λες κατά τη γνώμη μου. Ο Γιαννάκης ήταν αναντικατάστατος για την ομάδα και κανείς Αμερικάνος δε θα έκανε ότι έκανε αυτός.
Συμφωνώ με τα παιδιά για το Γιαννάκη. Έβαζε ψυχή! Εκτός από ταλέντο. Θυμάμαι ότι στην Ευρώπη ήταν ο 2ος ριμπάουντερ της ομάδας! (τη χρονιά με Γουίλτζερ)
Αυτό με τον Ντίκινς είναι άκυρο, κοντοί Αφροαμερικανοί εμφανίστηκαν δεκαετία του 90 στην Ελλάδα αν όχι στη Ευρώπη.
Δεν ισχύει απόλυτα. Μεχρι και ο Παοκ είχε φέρει τον Ντιλέινι Ραντ το 86
Οκ..Πόσοι ήταν φίλε μου?πάνω απ’ πέντε?κάτω από εφτά?
Καλά, αν υπήρχε internet τότε, θα κάναμε φοβερές συζητήσεις στο basketballaris της εποχής! Και με εντελώς διαφορετική ψυχολογία από αυτή που ζούμε τώρα!
Κάθε φορά που ο Γουίλτζερ έπαιρνε τη μπάλα στη ρακέτα κι άρχιζε να τη σκάει κάτω μέχρι να πλησιάσει στο καλάθι με έπιανε μια αγωνία… Σε λίγα θρίλερ έχω καταφέρει να νιώσω τέτοια αγωνία. Άλλοτε χτυπούσε η μπάλα στα πόδια του και την έχανε. Άλλοτε του την έκλεβαν πριν την πιάσει. Άλλοτε πάσαρε αλλού για αλλού. Για να μην πω για τις βολές…
Όταν ήρθε ο Βράνκοβιτς ήταν σαν την μέρα με τη νύχτα αλλά και πάλι ο Βράκνοβιτς δεν ήταν κανένας τεχνίτης. Ήταν όμως ο ορισμός του ριμ προτέκτορ. Απλά τότε ο Μάικ Τζόουνς ήρθε ως 2ος ξένος στη θέση του Σούμποτς κι εκεί χάθηκε η ισορροπία. Γιατί ενώ ο Μάικ ήταν παικταράς η χημεία χαλούσε. Ο Άρης έχασε τον παίκτη που άνοιγε τις αντίπαλες άμυνες δημιουργώντας διαδρόμους για τον Γκάλη κι απέκτησε ένα παίκτη που απέδιδε μέσα στη ρακέτα. Οπότε με μια ζώνη οι αντίπαλοι μας αντιμετώπιζαν.
Νομίζω ότι με Βράνκοβιτς – Στεργάκο – Σούμποτις θα κάναμε πάρτυ. Και με τον όρο ότι θα μπορούσαμε όλους αυτούς να τους πληρώνουμε. Το λέω γιατί και ο Βράνκοβιτς είχε θέμα με τις πληρωμές του και γιατί ο Τζόουνς όταν διέφυγε στο εξωτερικό με το θέμα των ουσιών δεν είχε προλάβει να αποπληρωθεί.
Θεωρώ πως ο Γκάλης ήταν ένας από τους λόγους.
Το συμβόλαιο του ήταν αστρονομικό για την εποχή και αν προσθέσουμε σε αυτό του Γιαννάκη τότε δεν έμεναν πολλά λεφτά για να δελεάσει η ομάδα παίχτες.
Το δεύτερο είναι οι κανονισμοί της ομοσπονδίας που δεν μας επέτρεπαν να έχουμε ξένο-ξένους παίχτες στην Ελλάδα κάνοντας πιο δύσκολο το να έρθει μεγάλο όνομα που να παίζει μόνο για μερικά παιχνίδια στην Ευρώπη κ παράλληλα χαλώντας την αγωνιστική ισορροπία και ομοιογένεια.
Ενώ οι κανονισμοί εκείνη την περίοδο έκαναν δύσκολο το να πάρουμε κορυφαίο παίχτη από άλλη ελληνική ομάδα όπως ο Φάνης ή ο Φασούλας.
Τέλος βάση συναγωνισμού στην Ευρώπη οι ψιλοί μας ήταν ελλειπής και δεν έδεναν με τον Νικ λόγο του στυλ του κ της κίνησης μέσα στο καλάθι. Κ φυσικά συγκρίνοντας τους με τα τέρατα του συναγωνισμού οι δικοί μας ήταν μόνο να μαζεύουν σκουπίδια. Ακόμα κ ο Βραγκοβιτς ήταν άγουρος ακόμα στα 25 του κ πολύ χειρότερος από αυτόν του Παναθηναϊκού όταν γύρισε από το ΝΒΑ.
Φάνης και αράχνη θα έρχονταν για τ Γιαννάκη αλλά κωλοναν με τον Γκάλη.Μιλαμεγια κοντρα οχι αστεια…
Άντε να γράψω κτ &εγώ αν &δεν έχω πλήρη εικόνα.Πέρα από τις αντικειμενικές δυσκολίες που υπήρχαν,βάζω στο κάδρο των ευθυνών τον Ιωαννίδη δεδομένου ότι και στον ολυμ.δεν τα κατάφερε ενώ όταν απομακρύνθηκε από τον Πειραιά.το πήραν με D.Ivkovic.
Είχε κι ο μεγάλος Ίβκοβιτς τις αποτυχίες του. Ίσως κορυφαία αυτή με τον ΠΑΟΚ στο φάιναλ φορ της Αθήνας. Θα τη θεωρούσα ανάλογη με την αποτυχία του Ξανθου στο Τελ Αβίβ.
Ένα καλό που είχε ο Ιωαννίδης νομίζω ήταν η διαχείριση της συνύπαρξης Γκάλη – Γιαννάκη. Που με τον Γκάλη να θυμίσω τα χνωτα του Ντουντα δεν ταίριαζαν.
Τι πιστεύω εγώ για το ότι δεν πήραμε το πρωταθλητριων:
– Δεν είμασταν από τις πλουσιότερες ομάδες στην Ευρώπη, αυτό μας υποχρέωνε να έχουμε 2ο ξένο κατώτερο των περιστάσεων
– Οι Έλληνες παίκτες που μπορούσαν να κάνουν την διαφορά ήταν λίγοι, οι εξής 3 ,Φασουλας, Φάνης κ ίσως Στεργακος.
Ο Φάνης μάλλον δεν γούσταρε να έρθει στον Άρη.Ο Φασουλας ήθελε, μάλιστα είχε πάει στο κολέγιο στην Αμερική εγκαταλείποντας προσωρινά τον ΠΑΟΚ με χρήματα του Άρη κ τις ευλογίες του Ξάνθου, όπως φημολογουνταν .Όμως τότε υπήρχαν δελτία κ όχι συμβόλαια πράγμα που σήμαινε ότι για να μπορέσει να μεταγραφεί σ εμάς χωρίς την συγκατάθεση του ΠΑΟΚ έπρεπε να παρέλθει 12ετια.
-Το 90 στη Σαραγόσα που είχαμε κατά τη γνώμη μου την καλύτερη ομάδα όλων των εποχών, κανεις δεν μου βγάζει από το μυαλό ότι κάτι έγινε στα αποδυτήρια και πήγαμε χωρίς καθαρό μυαλό.
Τι στα αποδυτήρια?
Δεν έχω καμία πληροφόρηση καπετάνιε μου ,πέρα από τον καυγά Ιωαννίδη-Γκάλη στον αγώνα με την Μπαλκαν .
Έχω την αίσθηση όμως ότι η ομάδα δεν πήγε ενωμένη στο Φ4 και με αποτέλεσμα να χάσει με κάτω τα χέρια από Μπαρτσελόνα κ Λιμοζ.Αντιθετα το 89 στο Μόναχο είχαμε θεωρητικά πιο αδύναμη ομάδα αλλά παρουσιάστηκαμε ενωμένοι κ με σχέδιο (μέχρι τον περιβόητο καυγά).
Το παιχνίδι δεν το χάσαμε από τον καβγά. Το χάσαμε γιατί δεν είχαμε βάθος στη ρακέτα.
Στο παιχνίδι είμασταν το αουτσάιντερ γιατί δεν είχαμε βάθος στην ρακέτα. Όταν τα πράγματα φάνηκαν να πηγαίνουν καλά για μας ( εις αντίθεση της λογικής), ήρθε κ ο καυγάς να μας αποπροσανατολίσει και να βάλει την ροη του αγώνα στη “φυσική ” του θέση δηλαδή στη νίκη της Μακαμπι λόγω της υπέροχη της στην ρακέτα.
Το 90 ήταν και οικονομικό το θέμα. Θυμάσαι στο μικρό τελικό που δεν έπαιξε ο Βράνκοβιτς λόγω “λουμπαγκο”;
Τώρα το θυμήθηκα Λαρρυ .Μπορεί κ αυτό.Θυμαμαι μια συνέντευξη ,νομίζω πρόεδρου άλλης ομάδας του Πρωταθλητριών-δε θυμάμαι καλά – Ο οποίος ισχυριζόταν ότι ο Μιχαηλίδης του είχε εκμυστηρευτει ότι “Αν ο Άρης δεν πάρει το Πρωταθλητριών, θα καταστραφει”.
Εμ, αν δε δημιουργείς έσοδα, υποδομές κλπ, αυτά παθαίνεις…
Όσο για τον δυσκολότερο αντίπαλο του Γκάλη, κατά την γνώμη μου ο Ντακουρι όταν ο Νίκος ήταν ακόμη “Άγουρος” .Έχω δει ματς Ελλάδας -Γαλλίας στο ευρώ του 83 όπου πραγματικα τον ισοπεδώνει στην άμυνα ρίχνοντας του απανωτές τάπες στα ίσα.
Αν μιλάμε για συνδυασμούς παικτών, Οι Κουκοτς -Βράνκοβιτς, Μπαρλοου-Μερσερ,Μοντέκι-Πιτις.
Πάντως αν ήμουν ο Γκάλης και ήθελα να τρολαρω ,στην ερώτηση για τον δυσκολότερο αντίπαλο θα απαντούσα “Ο Καλπακης ,με διαφορά από τον 2ο” και θα τους άφηνα άναυδους.
Πάγκος, πάγκος, πάγκος…. και μετά 2ος ξένος. Ο Night έχει απόλυτο δίκιο. Οι πολλοί στο τέλος κερδίζουν τους 2-3 που είχαμε εμείς. Συμπερασματικά, λοιπόν, για όλα φταίει το καθεστώς της εποχής, δηλ. … ο Βασιλακόπουλος. Την χρονιά που είχαμε και την πληρέστερη ομάδα, παίξαμε το ματς του final-4 με την Μπαρτσελόνα στην έδρα της. 20άρα στο κεφάλι (102-81 ή 101-82, αν θυμάμαι καλά). Για προβλήματα σε εκείνη την ομάδα – κάποιος φίλος αναφέρθηκε σε αυτό – δεν γνωρίζω. Για όλους εμάς, που ζήσαμε εκείνη την εποχή μέρα-μέρα ο Άρης μας είναι πρωταθλητής! Αυτό! ..και τέλος!