Μήπως τελικά έχουμε την ομάδα που μας αξίζει;Γιατί όπως οι λαοί έχουν τους πολιτικούς που τους αξίζουν έτσι κι εμείς έχουμε τις διοικήσεις και τους προπονητές κτλ που μας αξίζουν. Γιατί όπως ήταν η ομάδα σήμερα light άλλο τόσο είναι και ο λαός της τόσα χρόνια και άτολμος.
Light γιατί δεν πιέζει ποτέ τις καταστάσεις. Δεν κάνει ποτέ το βήμα παραπάνω σε νοοτροπία.Ούτε στα καλά ούτε και στα άσχημα.Τι εννοώ;Όταν πριν 2-3 χρόνια η ομάδα ομολογουμένως πήγαινε πολύ καλά που ήταν;1500 διαρκείας. Όταν έπρεπε να βγει μπροστά και να αλλάξει τα κακώς κείμενα που ήταν;Οι μισοί έτρωγαν ξύλο από τους άλλους μισούς γιατί η ομάδα πρέπει να ζει σε αποστειρωμένο περιβάλλον και να μην ακούγονται άσχημα λογάκια για τους κολλητούς μας στη διοίκηση. Σαν αποτέλεσμα ήρθε το ξεπούλημα του μεγαλύτερου ταλέντου που είχαμε βγάλει στα 20 τελευταία χρόνια και δεν ακούστηκε τίποτα από το κατά γενική ομολογία πιο δυναμικό κομμάτι της εξέδρας. Αυτοί οι ίδιοι που έχουν κάνει πορείες και έχουν ξεσηκωθεί αλλού κι αλλού. Αποκορύφωμα όλων ήταν το γεγονός ότι η ομάδα ξευτελιζόταν με 30 πόντους από το μαρουσάκι και οι οπαδοί συνθηματολογούσαν αδιάφορα ή με θέμα το ποδόσφαιρο. Τόσο υπεράνω δεν είναι ούτε στο Λουξεμβούργο…
Αλλά φυσικά ο “Αυτοκράτορας” δεν αξίζει ούτε καν μια εκδρομή 300 ατόμων. Αντίθετα στην Κομοτηνή, που καλά θα κάνουν, θα βρεθούν 2000.
Άτολμος γιατί δεν έχει το σθένος να συγκρουστεί με τον συντηρητισμό κάποιων. Δεν απαίτησε ποτέ η ομάδα να παρουσιάσει κάτι διαφορετικό ίσως με κόστος την πρόσκαιρη αποτυχία. Ο Άρης οφείλει αν θέλει να είναι συνεπής ως προς την ιστορία του να δείξει έναν άλλον δρόμο για το μπάσκετ.
Όπως τότε το δίδαξε έτσι τώρα πρέπει να δείξει τον τρόπο να έχουμε μπάσκετ χωρίς να έχουμε μεγάλα μπάτζετ. Να παρουσιάσει στον άλλους μια ομάδα διαφορετική, που θα κινήσει το ενδιαφέρον για μπάσκετ ακόμα και τον αντιπάλων οπαδών. Με ένα κράμα νεαρών και έμπειρων παικτών και με έναν προπονητή – δάσκαλο στον πάγκο. Όχι με τυχαίους Αμερικάνους και κοινοτικούς και υπερήλικες και έναν προπονητή που ενδιαφέρεται μόνο για το αποτέλεσμα αλλά όχι για το τι θα αφήσει πίσω του μόλις φύγει (όπου να’ναι δηλαδή).Ποιος δεν είχε περιέργεια να δει την φετινή Σερβία;Νομίζαμε ότι με τις τρίτες θέσεις και αξιοπρεπείς πορείες στην Ευρώπη θα αποκτούσαμε το παλιό μας status.Ναι χρειάζεται και η Ευρωπαϊκή παρουσία. Όμως κάποια στιγμή το πρόχειρο ευρωπαϊκό κουστούμι ξεθωριάζει τόσο που πλέον σε καλούν στη γιορτή και δεν μπορείς να πας γιατί δεν έχεις τι να βάλεις.
Και με παλτά… με τέτοια ζέστη ακόμα που να πας;
Το αποκρουστικό θέαμα που είδα στο παρκέ, από κοντά μάλιστα, δεν θα το σχολιάσω καν. Ήδη νοσταλγώ τον Σάββα Ηλιάδη και τον Δημήτρη Τσαλδάρη…
