Καρύδας:Αυτά που (δεν) μάθαμε από τον ‘’πόλεμο’’ ‘Αρη-ΠΑΟΚ
Ακόμη όμως και σε εκείνο το πολωτικό, άναρχο σκηνικό με τυφλά κτυπήματα, πολλές φορές κάτω από τη μέση, τεχνάσματα και τεχνικές αθλητικού ανταρτοπόλεμου υπήρχαν αρχές και κανόνες. Κυρίως, υπήρχε κάτι που λείπει σήμερα. Σεβασμός για τον αντίπαλο. Επίσης μιλάμε για εποχές που ακόμη η ‘’μετακίνηση’’ οπαδών δεν απαγορευόταν κάτι που σημαίνει ότι τα ντέρμπι της Θεσσαλονίκης γίνονταν μέσα σε πολεμική ατμόσφαιρα με φιλάθλους και των δύο ομάδων. Κάτι που αν συνέβαινε σήμερα θα μετρούσαμε θύματα και απώλειες σε ανθρώπινες ψυχές. Εκείνη, η ιστορική και θρυλική αντιπαλότητα μπορεί να μην έγινε με κανόνες ηθικής και εναρμονισμένη απόλυτα στα αθλητικά πρότυπα αλλά θα το ξαναγράψω. Εμπεριείχε σεβασμό για τον αντίπαλο. Άρης και ΠΑΟΚ διεκδικούσαν το πρωτάθλημα με λύσσα, με ιερό φανατισμό αλλά έτρεφαν τον στοιχειώδη σεβασμό για τον αντίπαλο. Γνώριζαν πολύ καλά ότι αξία στη νίκη τους έδινε η δύναμη του αντιπάλου. Και ότι ο ένας χωρίς τον άλλο δεν μπορούσαν να υπάρξουν. Απόδειξη, όταν κάποια στιγμή ξεκίνησε η εποχή της παρακμής, για διαφορετικούς λόγους και κάτω από διαφορετικές συνθήκες για τον κάθε σύλλογο, έσβησαν και οι δύο. Όχι ταυτόχρονα αλλά κατέληξαν να είναι κομπάρσοι του ελληνικού μπάσκετ.
Σε σύγκριση με τα τωρινά ΠΑΟ-ΟΣΦΠ..
Τα θυμάμαι αυτά τα ματς, ήμουν μέσα στα περισσότερα. Δε νομίζω όμως ότι πρέπει να συγκρίνονται οι εποχές και θα εξηγήσω τι εννοώ. Αν δεν κάνω λάθος, το 1984 στον τελικό κυπέλλου που χάσαμε, ήταν η πρώτη φορά που χωρίστηκαν οι οπαδοί. Ήταν η εποχή που ξεκίνησαν τα πρώτα μπινελικια εν χορώ, στο μπάσκετ τουλάχιστον. Θυμάμαι τον πατέρα μου και άλλους στην ηλικία του, να κάνουν συνέχεια νοήματα στους πιο νεαρούς να σταματήσουν γιατί δεν άντεχαν να τους ακούν. Μετά από λίγα χρόνια ο πατέρας μου σταμάτησε να πηγαίνει και στο γήπεδο εξ αιτίας τους. Όχι ότι ήταν τόσο ευαίσθητος και ο ίδιος, απλά τότε δεν ήταν συνηθισμένος να ακούει τόσα βρισιδια στο γήπεδο. Από κει και πέρα το επόμενο βήμα ήταν να μεγαλώσουν οι ζώνες ασφαλείας, το μεθεπόμενο να η γίνονται αγώνες χωρίς κόσμο ή με μαθητές κτλ. Ήταν βέβαιο οι κάποια στιγμή θα γινόταν και αυτό που έγινε τώρα με τους Αθηναίους. Μια ομάδα να μην κατέβει καθόλου και να αποχωρήσει ουσιαστικά απ’το πρωτάθλημα. Θέλω να πω ότι επειδή εκείνα τα χρόνια δεν είχε προλάβει να κλιμακωθει η κατασταση, δεν σημαίνει ότι υπήρχε και σεβασμος.
Υπήρχε σεβασμός στο άθλημα σίγουρα και νομίζω πως υπήρχε σεβασμός και στον αντίπαλο , σίγουρα όχι αυτό το χάλι που έχουμε τώρα.
Ευχαριστώ για το ρεκτιφιε στο ανέβασμα του κειμενου,Νάιτ.
Κοιταξτε,πάντα τα παρελθόντα τα εξιδανικεύουμε.Καο τότε υπήρχε αλητεία στους φιλάθλους.Η διαφορα είναι πως αυτη πια κατέβηκε και στους παράγοντες σήμερα…
Διαφορετικές εποχές και διαφορετικά ήθη. Τα σοσιαλ χλαμύδια έχουν βοηθήσει τα μέγιστα σε αυτό το χάλι που αποκαλούμε σήμερα Ελληνικό μπάσκετ αφού ο κάθε πικραμένος μπορεί και βρίζει και ξεφτιλίζεται και πίσω από την ασφάλεια μιας οθόνης. Επίσης οι σημερινοί πρόεδροι των δυο μεγάλων του μπάσκετ είναι κακομαθημένα πλουσιόπαιδα με ότι συνεπάγεται.
Τελος θεωρώ ότι μεγάλο ρόλο σε αυτό παίζουν και οι αυτοαποκαλούμενοι δημοσιογράφοι και το ενισχυμένο βήμα που έχουν πλέον λόγω Διαδικτύου.
Κανεις δεν ενδιαφέρεται για το αθλημα πλέον. Ο Μαμρα ο Παντοτινός δεν θα αφήσει την καρέκλα αν δεν μας αφήσει χρόνους. Και μιλάμε για έναν άνθρωπο, ο Πολίτης είναι ο άλλος που είχαν την τύχη να τους κάνουν μαγκες ο Νικ, ο Δρακος κ ο Μπέμπης και τώρα θα τρώνε μέχρι και τα τρισεγγονα τους με τόσα φράγκα που έχουν βγάλει στην πλάτη του μπάσκετ.
Δύσκολα τα πράγματα και για τον Άρη αλλά και για το αθλημα γενικότερα.
+1 για τον Μαμρα!??
Αυτό με τις διαφορετικές εποχές ,διαφωνώ εν μέρει Χρήστο.Πιστευω πως αλλάζει τα μέσα (το ίντερνετ π,χ που ανέφερες)αλλά η ανθρώπινη φύση παραμένει ίδια.
Τυχαίνει να αναφερόμαστε με πρώτον τον Καρύδα σε μια εποχή,που λίγο η πολύ, την “ζήσαμε”.Τα 80ς και τα 90ς δεν ήταν παρθένα χρόνια…Οι σύνδεσμοι τότε δημιουργούνται ας πούμε…Και γενικά τότε είναι που όλη η Ελλάδα βάζει όλο το χέρι μεχρι τον ώμο ,στο βάζο με το γλυκό.
Θα τη γλύτωνε το Νο1,το πιο αγαπητο άθλημα της χώρας τότε;…
Ποιος ασχολιόταν με το ποδόσφαιρο;-μονο το Σαραβάκο ξεραν μερικοί και άλλοι τόσοι τον Σαλιαρελη κ τον Κοσκωτά.
Μου αρέσει να το ψάχνω το οπαδικο σαν ιστορία και θεωρία και έτσι τις προάλλες διάβαζα ιστορίες παοκτσηδων.Ε,λοιπόν καμαρώνουν για αυτό ακριβώς,το πως κατάφεραν και το κλίμα των “παλιών”,αυτό όπου δηλαδή συνυπήρχαν και στις ίδιες κερκίδες ακόμα οπαδοί δύο ομάδων στα μεταξύ τους ματς,κατάφεραν και το χαλασαν!
Όλα αυτά έγιναν την δεκαετία του 80 και μετά.
Και κάπως έτσι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.Στον πάτο.
Οκ. Καταλαβαίνω τον τρόπο σκέψης σου αλλά η ταχύτητα της πληροφορίας καθώς και της ηλιθιότητας πλέον είναι τεράστια. Όποτε το γεγονός ότι μια μεγάλη πλειοψηφία πλέον πρώτα ποστάρει και μετά σκέφτεται- μέσα σε αυτούς και υποτιθέμενοι δημοσιογράφοι για να έχουν αποκλειστικότητα-έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο στην εποχή μας.
Προφανώς και δεν ήταν παρθένα χρονια. Αλλά οι ηλίθιοι έχουν πολλάπλασιαστει λόγω των μέσων.
Θα έλεγα όχι ότι πολλαπλασιάστηκαν, απλά έχουν τη δυνατότητα να εκφράσουν την ηλιθιότητα τους, κάτι που δεν μπορούσαν να κάνουν παλιότερα.
Ο Άρης και ο Ηρακλής είναι οι μόνες ελληνικές ομάδες που διαθέτουν μεγάλο ποσοστο φιλάθλων με αστική νοοτροπία. Στις υπόλοιπες, η συντριπτική πλειοψηφία έχει νοοτροπία σακαφλια. Αυτή, συνεπάγεται τον απόλυτο αφανισμό του αντιπάλου.
Θα συμφωνήσω σε μεγάλο βαθμό αν κ πιστεύω ότι οι οργανωμένοι όλων των ομάδων είναι ο καρκίνος των αθλημάτων.Το μόνο που τους νοιάζει είναι ποιος θα κάνει μεγαλύτερο τσαμπουκά, διαγωνιζοντε στον οχετο κ τη βωμολοχια κ το ματς είναι το τελευταίο με το οποίο ασχολουντε. Κ μαζί με τους καφροδημοσιογραφους κ τους καφροπαραγοντες το διαλύουν μια χαρά το μπάσκετακι…
Συμφωνώ.
Από την στιγμή που το μπάσκετ έγινε λάιφστάιλ,εμφανίστηκαν τσιρλίντερς με ζαρτιέρες στα γήπεδα και οι Φαταούλ των Αθηνών-όπου κακά τα ψέματα υπήρχε το χρήμα και ακόμη και σήμερα πλεονεκτούν έναντι ημών,το ρολόι άρχισε να μετρά ανάποδα.Αν δεν βρεθεί άνθρωπος που να στηριχθεί πολιτικά ώστε να επενδύσει στην Κεντρική Μακεδονία και να αναλάβει ως πάρεργο τον Άρη μας ή έστω κάποιος στο στυλ του Κυρίου Πλιάκη που έχει αρρώστια με την ομάδα αλλά και υπερπολλαπλάσιες οικονομικές δυνατότητες( αλήθεια λέτε να υφίσταται και να μην το πήραμε χαμπάρι ακόμη?),νομίζω πως limited eligibility πράγματα θα γίνονται( στην καλύτερη ισορροπημένη δομημένη λειτουργία και απλά αξιοπρεπής αγωνιστική παρουσία ώστε αν τυχόν κάποιος ενδιαφερθεί να βρεί νοικοκυρεμένο σύλλογο και να μη φύγει τρέχοντας).Έτσι και αλλοιώς πάντως ακόμη και ο Αμπράμοβιτς να σκάσει μύτη αύριο το πρωί,πάλι χρειάζεται υπομονή και χρόνο μέχρι να φθάσουμε ψηλά.
Ο τσιμεντας άλλαξε τηλέφωνο και δεν τον βρίσκουμε;
Ποιος ήταν εκείνος ο Αρειανός δικηγόρος που είχε ετοιμάσει μέχρι και την ανακοίνωση για τη συμφωνία αλλά τελικά δεν προχώρησε επειδή ο καραφλος γύπα ήθελε….τι ήθελε είπαμε;Νομίζω ήθελε ο τσιμεντας να ελέγξει με δικούς του ανθρώπους τα οικονομικά;
Προφανώς είναι νομικός αντίπαλος του Γουίλ ο δικηγόρος;Εκεί κολλάει;Γιατί αν δεν τρέχει τίποτα,ας τον βρούμε τον τσιμέντα και να του πούμε “γκέλ μπουρνταν,χοσκελντι εφέντη!Τα άλογα δεμένα είναι!”