Ο Άρης, το μπάσκετ και ο ελληνικός αθλητισμός θρηνούν την απώλεια του Γιάννη Ιωαννίδη, που έφυγε σήμερα από τη ζωή σε ηλικία 78 χρονών. Ο άνθρωπος, που συνέδεσε το όνομά του με την Αυτοκρατορία του μπασκετικού Άρη και τον υπηρέτησε για δεκαετίες, αντιμετώπιζε τα τελευταία χρόνια σοβαρά προβλήματα υγείας.
Πηγή: Θρήνος στην οικογένεια του Άρη, πέθανε ο Γιάννης Ιωαννίδης – pressaris.gr
Αν δεν κάνω λάθος, αυτή είναι η τελευταία του “δημόσια” φωτογραφία, σε εκείνη τη βραδιά που τίμησε τους πρωταθλητές του 79!.
Τεράστιο κομμάτι του συλλόγου, με ρεκορ που δεν πρόκειται ποτέ να σπάσουν και το Αρειανό DNA βαθιά ριζωμένο μέσα του.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.
Δεν προλάβαμε (δεν θέλαμε μάλλον) να τον τιμήσουμε… Σημαντική φυσιογνωμία για τον μπασκετικό Άρη. Του άξιζε ένας ευρωπαϊκός τίτλος… Κρίμα. Αντίο Ξανθέ!
😥
«Γίγαντα Θεέ ,με την ψυχή σου γεμάτη περηφάνεια ,πάντα θα φορεις ,του νικητή τα αμάραντα στεφάνια ,και την δόξα σου,ποτέ κανεις δεν θα την πάρει, είσαι το παιδί της νικης ,Μακεδόνα Άρη»
Λίγοι ενσάρκωναν τον ύμνο του Άρη όσο αυτός
Δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ .
Τεραστια προσωπικοτητα απο αυτες που πλεον δε βγαινουν. Εγω παντως βουρκωσα οταν το εμαθα. Ειμαι της γενιας που χαρη σε αυτον κ την αρμαδα του λατρεψα αυτο το αθλημα
Κ εγώ έκλαψα
Όχι….Είναι σοκ.Λυπαμα αφάνταστα,όλους τους έχω ΑΘΑΝΑΤΟΥΣ από εκείνο τον Άρη!
Ξανθέ,σε ευχαριστώ.
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!!!
Αθάνατος!!! Ο αρχιτέκτονας της αυτοκρατορίας… Τα λόγια είναι φτωχά… καλό ταξίδι κόουτς
Αλησμόνητος, ο άνθρωπος που έβαλε τις βάσεις για την αυτοκρατορία. Ρίγη συγκίνησης στο ενός λεπτού σιγής.
Ήσουν η ραχοκοκαλιά μας. Ήσουν η κόλλα που τα ενωνε όλα. Εσύ κρατούσες τις ισορροπίες. Εσύ ήσουν κόουτς όταν έπρεπε, πρόεδρος όταν έπρεπε, πατέρας όταν έπρεπε. Με σένα πήραμε δύο πρωταθλήματα, πριν ακόμα κάνουμε την αυτοκρατορία, που κι αυτήν εσύ πιεσες θεούς και δαίμονες για να την φτιάξουμε. Εσύ μόνος σου τα έβαζες με ολους όταν θεωρούσες ότι πλήττονται τα συμφέροντα της μεγάλης σου αγάπης. Νιώθω πολύ τυχερός και σαν αρειανός και σαν άνθρωπος που πρόλαβα τα χρόνια σου. Οι άνθρωποι ζουν, όσο ζουν οι μνήμες τους. Για αυτό και συ δεν θα πεθάνεις ποτέ.
Τι παραπάνω να γράψω από αυτά; Έτσι είναι!
Στα μάτια μας, όταν ήμασταν παιδιά, ο Γκάλης και ο Γιαννάκης ήταν… ΘΕΟΙ !! Πιάσαμε την πορτοκαλί μπάλα εξ’ αιτίας τους. Προσπαθούσαμε στα ανοιχτά γήπεδα να μιμηθούμε τις κινήσεις τους. Θέλαμε να γίνουμε σας αυτούς.
Ο ξανθός, είχε την ευλογία να τους έχει μαζί στον Άρη στα καλύτερα τους χρόνια. Άναβε το τσιγάρο με το που ξεκινούσε το ματς, κάπνιζε μια τζούρα και μετά το έσβηνε. Και αν το παιχνίδι πήγαινε να στραβώσει έβγαζε κι έβαζε το σακάκι του. Στα τάιμ άουτ αν κάποιος τολμούσε να μιλήσει άκουγε τα… καντήλια του…
Καλός ή κακός προπονητής το μόνο σίγουρο είναι ότι το πάθος του για τη νίκη το είχε μεταδώσει και στον τελευταίο υπάλληλο της ομάδας εκείνα τα χρόνια. Οι χαρές που μας πρόσφερε εκείνη η ομάδα ήταν αμέτρητες. Οι λύπες, λίγες, αλλά θα μείνουν πάντα χαραγμένες μέσα μας. Όπως και η πίκρα όταν έφυγε από τον Άρη για τον Πειραιά.
Καλό παράδεισο κώουτς. Σ’ ευχαριστούμε για όλες τις στιγμές που μας πρόσφερες.