Και ο Γιαννάκης, μπαίνει στο «ψητό»: « Νομίζω πως η μετονομασία του Αλεξανδρείου, είναι το λιγότερο. Εγώ νομίζω ότι ο Νίκος, έξω απ΄ αυτό, το οποίο νομοτελειακά θα γίνει, κάθε άνθρωπος που παίζει με μια μπάλα μπάσκετ, πίσω του, πάντα, κυλάει ο Νικ! Και αυτό νομίζω ότι είναι το σπουδαιότερο πράγμα για το οποίο πρέπει κάποιος να ευχαριστήσει τον Νικ. Κατάφερε κάτι που ήταν συγκλονιστικό για την περίοδο εκείνη, αλλά και για τη σημερινή..».
Ο Γκάλης,ακούει και για πρώτη φορά, παίρνει θέση, εκφράζοντας εμμέσως, πλην σαφώς, την επιθυμία του: « Κοίτα, αυτό δεν είναι στο δικό μου χέρι. Και ότι δεν είναι στο δικό μου χέρι,εγώ δεν στενοχωριέμαι. Αν νομίζουν, ότι πρέπει, ας γίνει!».
