Για τον Νίκο Γκάλη

 “Το παρελθόν είναι μια ξένη χώρα. Τα κάνουν τα πράγματα διαφορετικά εκεί.”

Λ. Χάρτλευ “Ο Μεσάζων ” 

Μέσα του ’80  , άνοιξη αν δε με απατά η μνήμη μου ,  είδα για πρώτη φορά τον Νίκο Γκάλη. Ήταν η τελευταία φάση σε ένα παιχνίδι Ολυμπιακός-Άρης. Φυσικά , ο Γκάλης έβαλε το τελευταίο καλάθι του παιχνιδιού. Το σκορ δεν το θυμάμαι , μόνο πως ήταν τεράστια η διαφορά της νίκης του Άρη. Έτσι λοιπόν έκανα , ότι θα έκανε κάθε παιδί που σέβεται τον εαυτό του.Πήγα με τους νικητές. Έγινα Άρης.

Ζωντανά τον είδα μια και μοναδική φορά κι αυτή , όχι με τον Άρη , αλλά με την Εθνική Ελλάδος τον Ιούνιο του ’87 , λίγες μέρες μετά την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού! Αντίπαλος ήταν η μεικτή Ευρώπης , με παίκτες όπως ο Πέτροβιτς, ο Βράνκοβιτς ,ο Ντακουρί κ.α. 

Νωρίτερα εκείνη τη μέρα με είχε ρωτήσει ο θείος μου , αν θέλω να κάνω κάτι πάρα πολύ κι εγώ του είχα απαντήσει όλο χαρά ” να πάω να δω τον Γκάλη “. Έτσι λοιπόν , αφού λάδωσε κάποιον στα εκδοτήρια ( τον θυμάμαι να δίνει πεντοχίλιαρο!!! ) , μας έβαλε από το κυλικείο στη θύρα 4.

Το γήπεδο δεν ήταν απλά γεμάτο , ήταν υπερπλήρες. Πρέπει να είχε 6.000 φιλάθλους μέσα και το μόνο μέρος που βρήκα να κάτσω ήταν στα κάγκελα ( από μικρός στα κάγκελα 🙂 ). Ανάμεσα στον καπνό από τα τσιγάρα και στα καπέλα τον αστυνομικών , είδα ξαφνικά κάποιον να πετάει ψηλότερα από όλους και να βάζει καλάθι.

” Ο Γκάλης ! ” φώναξα όλο χαρά και όλοι οι γύρω μου γέλασαν με τον μικρό.

Δεν ξαναμίλησα σε όλο το παιχνίδι από ντροπή.

Η ντροπή μου έφυγε μετά από λίγες ώρες , η ανάμνηση , όμως , δε θα μου φύγει ποτέ.

Τα είχα καταφέρει.

Είχα δει τον Γκάλη ζωντανά !

Είμαι σίγουρος , πως το μεγαλύτερο μέρος των φιλάθλων του Άρη που ανήκουν στο ηλικιακό γκρουπ 35-54 , έχουν μια ιστορία να πουν για το πως έγιναν Άρης . Σχεδόν όλες θα έχουν σχέση με τον Νίκο Γκάλη.

Η παρουσία του στην ομάδα ήταν ευλογία και κατάρα μαζί!

Χάρις σε αυτόν , ο Άρης έγινε Αυτοκράτορας. ( Δεν το έκανε μόνος του φυσικά – ο Γιαννάκης ήταν ο τέλειος συμπαίκτης για τον Γκάλη – αλλά χωρίς τον Γκάλη δε θα γινόταν τίποτα ).

Χάρις σε αυτόν , ο σύλλογος έφτασε στο απόγειο της δόξας του.

Χάρις σε αυτόν , ο μπασκετικός Άρης ψηφίστηκε η καλύτερη ομάδα του 20ου αιώνα.

Αλλά επειδή γευτήκαμε αυτά τα μεγαλεία ,  για χρόνια τώρα , θέλουμε να τα ξαναζήσουμε και – άθελα μας –  αγνοούμε το παρόν.

Ζούμε ακόμα στις ένδοξες μέρες.

‘Ίσως γιατί δε βρέθηκε κάποιος άλλος που θα μας κάνει να τις ξεχάσουμε.

Ίσως γιατί ποτέ δεν είπαμε αντίο , όπως έπρεπε.

Νομίζω πως η αυριανή τιμητική εκδήλωση θα είναι μια ευκαιρία κλείσουμε αυτήν την εκκρεμότητα και να διορθώσουμε αυτό το λάθος.

Μπορεί αυτή η εκδήλωση να άργησε να γίνει , αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Κάτι λιγότερο από 21 χρόνια μετά την αποχώρηση τον διωγμό του από τον Άρη , ο σύλλογος  τιμάει τον μεγαλύτερο αθλητή που έχει φορέσει τη φανέλα του.Όχι μόνο στο μπάσκετ , αλλά σε όλα τα τμήματα.

Οι συμπαίκτες του θα είναι εκεί. Οι αντίπαλοι του θα είναι εκεί.

Εμείς , οι φίλαθλοι αυτής της ομάδας , θα είμαστε εκεί.

Αυτό δεν είναι ένα αντίο. Είναι ένα ευχαριστώ.

Σ’ ευχαριστούμε για τις αναμνήσεις Νίκ!

Το παρελθόν πρέπει να είναι η αφετηρία του μέλλοντος

Χάρολντ Μακμίλαν