Σαν σήμερα , 3 του Απρίλη τους 1997, κλείσαμε 19 χρόνια από την επέτειο της μεγάλης μας νίκης μέσα στην Προύσα , το δεύτερο Ευρωπαϊκό τρόπαιο στην ιστορία του συλλόγου. Το κύπελλο το πήραμε , κόντρα σε όλα τα προγνωστικά , μιας και είχαμε χάσει 66-77 στο εντός έδρας παιχνίδι και πηγαίναμε να παίξουμε σε μια καυτή έδρα , με 5000 Τούρκους , απέναντι σε μια πολύ καλή ομάδα.
Αλλά τα καταφέραμε και γράψαμε μια χρυσή σελίδα στην ιστορία του συλλόγου ( μας βγήκε και το όνομα…)
Στην Α1 εκείνης της περιόδου χάσαμε μέσα από τα χέρια μας την 4η θέση και μαζί με αυτήν χάσαμε και την ευκαιρία να διεκδικήσουμε κάτι παραπάνω , με μια ομάδα που δεν ήταν για την 5η θέση και δημιούργησε κι όλη αυτή την κατάσταση με τον Σούμποτιτς…
Στην Ευρώπη πάντως το ρεκόρ μας ήταν 12-4 , με όλες τις ήττες μας να έρχονται στη φάση των διπλών αγώνων.
Τα στατιστικά μας :
Η διοργάνωση και η πορεία προς τον τελικό μας έδωσε κάποια εκπληκτικά παιχνίδια ,όπως οι 2 ημιτελικοί με την Μπενετόν ή ο επαναληπτικός μέσα στο Περιστέρι που κρατήσαμε τη διαφορά με νύχια και με δόντια.
Επιθετικά , είχαμε 86,1 πόντους , επιχειρώντας μάλιστα , μόλις 12 τρίποντα ανά αγώνα , μιας και η υπεροχή μας ήταν μέσα στη ρακέτα , με Ορτίθ , Σάκλεφορντ , Αγγελίδη και με τον Λιαδέλη να μην επιχειρεί πολλά τρίποντα.
Η Τόφας είχε περάσει αέρα στον τελικό , χάνοντας μόνο ένα παιχνίδι στη σειρά των διπλών αγώνων.
Μεγάλα της όπλα ήταν ο Ρότζερς , ο Γκρίφιθ και ο Αλάνοβιτς.
Το boxscore του αγώνα:
Αξίζει να δείτε λίγο το βίντεο για να θυμηθείτε την επική μετάδοση του Πάρι ( Γ ) Καλημερίδη , που σε όποιο σουτ βάζαμε ήταν παλικαρίσιο καλάθι κι όποιο χάναμε ήταν βεβιασμένη ενέργεια ( είτε ήταν στα 5 δεύτερα είτε στα 30! ) , με ατάκες του στυλ , 14 πόντους ο Μπόνι , όπως με λέει ο συνάδελφος Τότσικας ή εδώ ο Αλάνοβιτς δροσίζεται , τι άλλο να κάνει κι αυτός…
Το παιχνίδι ξεκίνησε μουδιασμένα για τον Άρη , με τους Τούρκους να μπαίνουν με ενέργεια και πάθος κι να έχουν ένα ελαφρύ προβάδισμα , 8-4 και 12-8 κοντά στο πρώτο πεντάλεπτο.
Κάπου εκεί , σε μια διεκδίκηση ριμπάουντ , τραυματίστηκε ο Αιντίν ( ο Βόσνιος Άντιτς που έγινε Τούρκος ) και δεν ξαναέπαιξε σε όλο το παιχνίδι. Αυτό ήταν καλό για εμάς , καθώς στο πρώτο παιχνίδι αυτός μας είχε κάνει μεγάλη ζημιά.
Σιγά σιγά , πλησιάσαμε στο σκορ και γύρω στο δεκάλεπτο περάσαμε και μπροστά ( 21-24 ) , με μπροστάρη τον Μπόνι , που είχε 14 πόντους σε 18 λεπτά!
Τρία λεπτά πριν τη λήξη του ημιχρόνου , πετύχαμε και τη μεγαλύτερη μας διαφορά στο πρώτο ημίχρονο , 27-35 , την οποία όμως χάσαμε σχεδόν αμέσως , κάνοντας χαζά λάθη , για να λήξη το ημίχρονο με 34-37.
Στο δεύτερο ημίχρονο , ανεβάσαμε στροφές στην άμυνα και καταφέραμε στο 25 να έχουμε μια διαφορά στους 8 πόντους ( 37-45 ) και το παιχνίδι φαινόταν να είναι στα μέτρα μας , απλά κάποιες φάσεις δε μας πηγαίναν.
Με τρίποντο και φάουλ του Σταυρακόπουλου , φτάσαμε στο +11 και ισοφαρίσαμε το σκορ του πρώτου παιχνιδιού και πλέον , το άγχος όλο το είχαν οι Τούρκοι.
Το παιχνίδι πήγαινε στο όριο μέχρι το 34 , όπου και με καλάθι του Μπόνι ( το πρώτο του στο δεύτερο ημίχρονο ) περάσαμε με 13 πόντους μπροστά ( 50-63 ) .
Μέσα σε 2 λεπτά το παιχνίδι είχε γίνει 52-67 και από τότε δεν έπεσε η διαφορά κάτω από τους 12 πόντους.
Με το 5ο φάουλ του Σάκλεφορντ στο 1,5 λεπτό χάσαμε τη μάχη των ριμπάουντ και οι Τούρκοι με πολλαπλά επιθετικά ριμπάουντ , μένανε στη διεκδίκηση του παιχνιδιού και εκνεύρισαν τον Πάρι , που αναφώνησε το κορυφαίο ” ένα ριμπάουντ βρε παιδιά! ”
Ήδη στο τρίλεπτο και βλέποντας οι Τούρκοι φίλαθλοι πως δεν μπορούν να μειώσουν οι παίκτες τους , άρχισαν να πετάνε σημαιάκια μέσα στο γήπεδο.
Με το κλέψιμο του Λιαδέλη , που κατέληξε σε καλάθι και φάουλ στα 30 δευτερόλεπτα , το παιχνίδι είχε καθαρίσει και οι Τούρκοι φίλαθλοι αποφάσισαν να πετάξουν στο παρκέ , ότι κρατούσαν , με αποτέλεσμα την εκκένωση του γηπέδου και την υπέροχη σκηνή της απονομής σε άδειο γήπεδο!
Οι 4 παράγοντες στου παιχνιδιού:
[table “192” not found /]
Shotchart του παιχνιδιού :
Στο τελευταίο δεκάλεπτο οι Τούρκοι μας κάνανε συνέχεια φάουλ , με αποτέλεσμα να επιχειρήσουμε 20 βολές σε 10 λεπτά! Από αυτές βάλαμε τις 16 !
Η άμυνα μας στο δεύτερο ημίχρονο είχε σαν στόχο να οδηγούμε τους Τούρκους στη ρακέτα , όπου κυριαρχούσαν οι Σάκλεφορντ και Ορτίθ , και είτε να τους αφήνουμε το τρίποντο , είτε να προσπαθούν να κάνουν σουτ υπό κακές προϋποθέσεις , αλλά και οι αλληλοκαλύψεις μας ήταν ιδανικές.
Γενικά στο δεύτερο ημίχρονο κάναμε ένα καταπληκτικό παιχνίδι , τόσο τακτικά από τον Σούμποτιτς , όσο και στην εφαρμογή από τους παίκτες !
Το 80% των σουτ μας ήρθαν μέσα από το ζωγραφιστό και σε συνδυασμό με τις πολλές βολές που επιχειρήσαμε , μας οδήγησε στους 88 πόντους και στο εκπληκτικό 134 στην επιθετική αποτελεσματικότητα!
Το αξίζαμε αυτό το κύπελλο εκεί που είχαμε φτάσει. Με την Μπενετόν πιστεύω ήταν το πιο δύσκολο παιχνίδι. Από την Τόφας θεωρώ ότι είχαμε καλύτερη ομάδα και θα αδικούσαμε τραγικά τον εαυτό μας αν χάναμε το Κόρατς. Είχαν κάποιους καλούς παίκτες αλλά μέχρι εκεί, δεν ήταν κάτι που δεν μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε. Και εμείς είχαμε πολύ καλή ομάδα. Θα το είχαμε καθαρίσει πιο νωρίς εκεί μέσα αλλά κάναμε αστεία λάθη. Το εντός παιχνίδι ήταν από εκείνα που δεν πάει τίποτα καλά.
Ναι , το εντός παιχνίδι ακόμα το θυμάμαι σαν ένα από τα πιο άσχημα μας παιχνίδια που έχω δει…